BİR ‘UMUT’ YAZISI...

Yeni yıla nasıl girilirse öyle devam edermiş diye söylerler.

Batıl inançlarım yok ama yine de düşünmeden edemedim: Ya tutarsa!

Yeni yılın umutla geçmesi için önce umutları körelten, yazıda görmemek için çaba harcanacak başlıklar bir bir gözümün önünden geçti...

Eski yılın son günlerinde gündemi darmadağın eden yolsuzluk operasyonları; bir yıldır hükümetin adım atmamakta direndiği çözüm süreci; yıl içinde Gezi’den Lice’ye, Gever’den Antakya’ya katledilen gençler; Rojava’nın üzerine sürülen çeteler; iki yıldır sorumluları hakkında tek bir soruşturma dahi açılmayan Roboskî...

Ve daha nice umutları yok eden, darmadağın eden yaşanmışlıklar...

Hadi umutları köreltmeyelim, bir günlüğüne de olsa bunları görmeyelim.

Yeter ki umutlar tükenmesin, yeter ki 2014 umutları yeşerten bir yıl olsun...

Peki, şu hakem Ümit Çınarlı ve benzerlerinden nasıl vazgeçelim...

Şu umutları yok eden kör ırkçılık, hatta onu da aşan, nefret suçunun en dik alasını, faşizmin en rezil yüzünü nasıl görmezden gelelim...

Adam yememiş içmemiş, yılın bitmesine iki üç gün kala Roboskî’de katledilenlere demediğini bırakmamış...

“Hümanizm köpekliktir! Uludere’deki katırlara üzülün bence” diyor...

Utanmadan, “Uludere olayının ikinci yıl dönümü kutlu olsun” diye yazıp peşinden de ekliyor: “Ölen katırlar sizden daha değerliydi, yazık oldu...”

Bir tek Umut Çınarlı mı, böyle düşünen?

Van depreminde yardım kolilerine taş koyup gönderen, battaniye bekleyenlere bayrak gönderip ırkçı sloganlarla Van depremini ilahi adaletin Kürtlere tecellisi gibi yansıtanlar da yok muydu?

Roboskî’de dökülen kan kurumadan, 6 Ocak 2012’de kaleme aldığı yazıda Yılmaz Özdil, “Sayın Kaçakçı” deyip ırkçılığını kusmamış mıydı, Kürtlere, Roboskîli köylülere?

Sorumlusu kim bunların?

Sadece Umut Çınarlı, Yılmaz Özdil veya kolilere taş, bayrak koyup gönderenler mi?

Özdilleri hâlâ ülkenin en popüler yazarları listesinde tutanların bunda payı yok mu?

Kitaplarını, makalelerini yüz binlerle okuyanların, bunlara gazetelerinin sayfalarında, yayınevlerinin raflarında, statların yeşil çimlerinde yer ayıranların, yer verenlerin payı yok mu?

* * *

Hrant Dink katledilmeden onu onlarca mahkeme gezdirip hedef tahtasına koyanlar tek bir sözcüğüne takmışlardı.

Ki o sözcükte de herhangi bir hakaret söz konusu değildi.

Hatta övgü vardı...

Ama Hrant katledinceye kadar onu hallaç pamuğuna çevirdiler...

Türklüğü koruyan ne kadar yasa var ise tek tek aleyhine kullandılar...

Bu değil mi Çınarlılara, Özdillere cesaret veren?

Hal böyle iken umut dolu yazmak mümkün mü?

* * *

Yine de yazalım...

2014’e umutla girelim...

Ama eklemeden de geçmeyelim...

Bu umut, ırkçılığı meslek edinenlerle, faşizmi rehber edinenlerle gelmeyecek...

Bu umut, “kırk katır mı kırk satır mı” misali halkları Cemaat ile Hükümet arasında tercihte bulunmaya mecbur edenlerle gelmeyecek...

Başbakanın deyimiyle herkesin “cemaziyülevvelini” bu ülkede yaşayan Kürtler, Türkler, emekçiler, kadınlar, gençler, ezilenler herkesten iyi bilir...

Çünkü onlar bu ülkenin mağdurları oldukları kadar, tanıklarıdırlar da...

Madem tanıklarıdırlar...

O zaman umudu canlı tutması gerekenler de onlardır...

Umut, halkların barış istemiyle gelecek...

Umut, halkların, emekçilerin, ezilenlerin, barışa, özgürlüğe, eşitliğe sahip çıkmasıyla gelecek...

Umut gelecektir...

Yeni yıl herkese kutlu olsun...

Yeni yılın adı barış olsun, özgürlük olsun...