ASKERÎ VESAYET TARİHE KARIŞIRKEN

Silivri’de bu kez kavga dövüş olmadı, sanık sandalyesinde bir eski Genelkurmay Başkanı İlker Başbuğ ve eski Kuvvet Komutanları, tanık sandalyesinde ise yine bir eski Genelkurmay Başkanı Hilmi Özkök vardı..

Silivri’de en soğukkanlı geçen duruşmalardan birine tanık olduk.

Sadece askerlerin değil, “bu ordu bitti, ondan Cumhuriyet’e hayır yok” diyen siyasetçilerin ve sivillerin de isterlerse tabii, dersler çıkarabileceği bir duruşmaydı bu.

Hilmi Paşa veya Ergenekon sürecinden bu yana, ona bu sıfatı layık bulmayanların ve omuzlarındaki apoletleri bir çırpıda çekip koparmaya hakkı olduğun düşünenlerin deyişiyle “Hilmi Bey” bilinmeyen bir şey söylemedi. Bilinenlerin bir Genelkurmay başkanı tarafından ifade edilmesiydi önemli olan.

Görev yaptığı dönemde hazırlanan ve öyle anlaşılıyor ki, önleyemediği ama tavır alıp katılmamakla hayata geçmelerini imkânsız hâle getirdiği darbe planları sözkonusu.

Baştan sona bu planları mümkün kılan ortamın nasıl hazırlandığını anlattı Hilmi Paşa.

Hikâye bütün sahihliğiyle bundan ibaret..

Hilmi Paşa karşı çıkılabilecek bir gizli tanık değil.

O duruşma salonunda söylediklerinin speküle edilecek bir yanı yoktu ve sözlerinin her biri davanın hakkaniyetle bitmesine hizmet edecek kadar önemliydi.

O da bu önemin farkındaydı zaten. Bir askerin, üstelik Cumhuriyet’ten bu yana askerî vesayetin dışında bir şey tanımamış, siyasetin sınırlarını belirleme gücünü hep korumuş, bu gücün sarsılır gibi göründüğü dönemlerde de darbe ve muhtıra vermekten çekinmemiş bir ordunun Genelkurmay başkanlığı görevinde bulunmuş bir askerin; kendi Kuvvet Komutanlarının ve eski bir Genelkurmay başkanının darbeye teşebbüs suçundan yargılandıkları bir davaya gelip tanıklık yapması dünyanın neresinde olursa olsun, tarihî önemde bir olaydır.

Hilmi Özkök Paşa öyle bir tavır içindeydi ki, o mahkeme salonuna gelmeden önce kendisiyle ve yılarca ifa etiği askerlik mesleğiyle ciddi bir yüzleşme yaşadığı ve samimi, içten bir muhasebe yaptığı her hâlinden belliydi.

Tarihe yaptığı bu tanıklığı müphem hâle getirecek herhangi bir söz ve davranış içinde olmadı.

Özkök, mahkeme salonuna, bu tarihî tanıklığın herhangi bir biçimde sabote olabileceği, veya boşa çıkarılabileceğine dair bir ihtiyatla gelmişti

O kadar ki Silivri’de biriken “ulusal öfkeden” onun payına da bir şeyler düşebileceğini dahi düşünmüş ve hesaplamıştı. Ama sanıklar, bir zamanlar kendi silah arkadaşları olan tanığı saygıyla dinlediler.

Oysa Özkök, Fikret Bila’ya verdiği mülakatta söylediği gibi, “daha fazlasına hazırlıklıydı”.

Hilmi Paşa, iki gün boyunca ülke çıkarları ve demokratik-sivil nizama bağlılık sözkonusu olduğunda bir askerin, üstelik Genelkurmay Başkanlığı koltuğunu dört yıl işgal etmiş bir askerin, apoletsiz bir sivilin ortaya koyabileceği ölçülerde ve netlikte, istendiğinde ve koşullar uygun olduğunda, tarihe tanıklık yapmasının önünde hiçbir ciddi engel olmadığını bütün dünyaya ve Türkiye’ye göstermiş oldu.

Mahkemede eski silah arkadaşlarını hiç incitmemek için özenle seçtiği cümlelerle konuşmasını takdir etmek gerekir.

Hilmi Özkök gerçekte, darbe planlarının hazırlandığı dönemde hem kendini hem ülkesini darbecilerden korumak için darbecilere açık bir tutum almış, “Atatürk’ün emaneti Cumhuriyet’e ihanet eden asker” olarak damgalanmayı sineye çekerek hareket etmiş biridir.

Evden sefertasıyla yemek getirtmeyi sağlık sorunlarına bağlamasına bakmayın siz, gerçek daha farklı ve galiba o gerçeği bütün çıplaklığıyla mahkemede söylemesinin de ne bu davaya ne kimseye bir faydası vardı artık.

Ama herhâlde hiç kimse, koskoca karargâhta, bir Genelkurmay başkanına sağlığının elverdiği yemekleri pişirebilecek aşçıların olmadığına inanmaz.

Hilmi Özkök’ün tarihî tanıklığı, Ergenekon’da verilecek olan karar ne olursa olsun dileyelim ki bu karar da toplumsal barışa hizmet etsin Türkiye’de darbeler döneminin ve askerî vesayetin artık bir daha geri dönmemek üzere kapandığını gösteriyor.

Fena bir şey mi, iyi mi, bilmiyorum ama son zamanlarda Suriye devriminden tutun da, Arap Baharı’na oradan eski bir Genelkurmay başkanının Ergenekon davasına yaptığı tanıklığa varıncaya kadar gündemi belirleyen her şeyde Kürt sorununu arıyorum..

Özkök’ün bu tarihî tanıklığını yazarken aklıma yine Kürt sorunu gelip takıldı.

Acaba dedim, Özkök veya bir başkası Ergenekon sürecinin başladığı 2008’de veya daha sonra, ordunun, Kürt meselesinde PKK’yle beraber başlayan tarihî dönemde, ne gibi hatalar yaptığını, hangi konsepti benimsediğini anlatsa, ve bu konseptin sorumlularını MGK belgelerine dayanarak ortaya koysa, ve bu yönüyle tarihe bir tanıklık yapsaydı, Kürt sorununu şiddet zemininde tutmak isteyenlerin eli bugün bu kadar güçlü olabilir miydi?

Yüksek rütbeli bir komutandan şu Ergenekoncuların “Kürdistan” faaliyetlerini Türk ve Kürt halkı hep beraber dinleme fırsatı bulsaydı, ve bu faaliyetlerin hesabı sorulabilseydi, acaba Kürt meselesinde şiddete hâlâ sınırsız bir biçimde tanınan tolerans bu boyutlarda olur muydu?

Ergenekon’a İstanbul’da bir Genelkurmay başkanı tanıklık ediyor, ama Diyarbakır’da JİTEM’e bakan mahkemeler hâlâ samimi itirafçı eski PKK’lilerle meşgul, her biri için her gün yeni bir tutuklama kararı çıkıyor.

Bu hâl ve tercihle, Türkiye ne Şemdinli’nin dününü ne bugününü bilemeyecek hiçbir zaman.

Şemdinli’nin bugününü ve dününü ancak bir eski Genelkurmay başkanı anlatabilir, ama hani nerede..