ROBOSKİ ŞİİRİ...

Uludere, Uludere...   
aradan koskaca bir yıl geçti
Uludere’de, şivanın koptuğu o yerde
ve vicdanla uyumlu çarpan her yürekte,
“Uludere, Uludere, Uludere!” deyince,
melekler kanatlarını yırtarcasına
dehşet içinde,  
göklere, düşlere, kutsal kitaplara,
oralardaki mağaralara kaçışıyorlarsa hâlâ;

“Uludere, Uludere, Uludere!” deyince,
Uludere’de ve uzak yakın her Kürt evinde
analar, içlerinde, tanımlanmaz bir yerden
hayatın kendisi gibi tanımlanmaz bir acıyı,
hayatın kendisi gibi yatışmaz bir hasreti,
hayatın kendisini
söküp çıkarmak için göğüslerini dövüp,
yanaklarını yırtıyorlarsa hâlâ;

babalar, içlerine cehennem kadar büyük,
cehennem gibi harlı ve uğultulu bir öfkeyi
gömmeye çalışırken
ağlamamak için yumruklarını dişliyor,
yüzlerini bizden saklıyorlarsa hâlâ,

“Uludere, Uludere, Uludere!” deyince,
“peki, hakikat? o nerde, o?
ve suçlu kim” sorusu, rüzgârın dudağında
kendine yerdeki tutanaklarda değil,
gökteki tutanaklarda cevap aramak için,
Uludere’den yola koyulup,
ta Sidret-i Müntehaya,
Roboski gibi bir başka sınır boyuna yani,
varıncaya kadar,
dere tepe, köy mezra, şehir şehir dolaşıp,
göçmen kuş sürüsü gibi
peşinde katar katar vicdan
ve sızlayan yürek toplayıp götürüyorsa hâlâ,

yaşlı şairlere iş kalmıyor demektir, yârenler,
yaşlı şairlere iş kalmıyor,
sessiz sessiz ağlamaktan başka;

çünkü yoksullar ve şairler bilirler ki,
yeryüzünde sessiz sessiz ağlayanlar çoğalınca,
gizli gizli dövünenler çoğalınca,
öfkelerini içlerine gömenler,
yumruklarını ısıranlar çoğalınca
evlerden, köylerden,
meydanlardan ve mabetlerden taşasıya
çoğalınca çığlıklar, çoğalınca havarlar,
çoğalınca ağıtlar,
işte o zaman, yerden göğe doğru
                    esmeye başlar rüzgarlar,
yerden göğe doğru çakmaya şimşekler,
yerden göğe doğru yağmaya,
yeri de, göğü de değiştiren
ve değişimden, dönüşümden daha büyük,
daha kahhâr,
daha âdil yağmurlar...

28 Aralık 2012